To było 20 października

moim dzieciom Karolinie i Bartoszowi

Słońce, co wszystko maluje złotem,
przegnało w kąty złośliwe cienie,
a trochę senne okno z witrażem,
w mistyczną ferię kolorów zmienia.

Nagle czas w miejscu stanął na chwilę,
bo coś kruchego pochwycił w dłonie.
Jakby się starał by nie upuścić,
skoro przed ołtarz zdołał już donieść.

Zabłysły świece, umilkła harfa.
W ciszę padają.przysiegi słowa,
które jak skarby lub talizmany,
trzeba gdzieś w duszy na zawsze schować.

Teraz się pysznią czerwone róże,
cudnie upięte w ślubnym bukiecie,
bo skoro miłość przyszła na dłużej,
może na śniegu zbierać je przecież.

Po chwili wyschły już łzy wzruszenia,
perły radości, tak cudnie lśniące.
Czas je na nitkę nawlec nie zdążył,
znikły jak rosa ogrzana słońcem.

Tu nawet życie oddech wstrzymało.
Wiedząc, że pamieć pewnie coś zatrze,
promienne twarze, gesty radości,
poumieszczało na zawsze w kadrze.

Nie zwiędną nigdy różowe trawy
na fotografiach i na portretach.
Tylko na zdjęciach znajome twarze
ciągle się będą do Was uśmiechać.

wiersz powstal po ogladaniu zdjec z uroczystosci

autor

kasztanowiec

Dodano: 2012-12-16 14:39:09

Ten wiersz przeczytano 920 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie