To ja jak szary obłok...

Jesteśmy ludźmi bo tak nakazano nam być. Żyjemy jak obłok...

To ja jak szary obłok co po niebie kroczy
Niby wiem co kocham i wiem czego nie znoszę
Może umiem patrzeć w przeszłość
by na przyszłość patrzeć oświetlona kolorem liści
Dobrze moim symbolem niech będzie
Ta czerwień dojrzałych wiśni

Co zrywana pomiędzy palcami się przelewa
Jak krew ze źródła życia wylana
Wsiąka w nowy grunt nowego istnienia
Z miłości i dla miłości przelana

Moje życie jak wiśnia czasem jakby kwaśne
Ze środkiem silnym tak jak twardość pestki
Nie możesz jej usunąć bez uszkodzeń ciała
Bo moja miłość jest piękna gdy nie jest sama

jak pięknie gdy miłość istnieje...

autor

MonikaP

Napisany: 2008-01-18 Dodano: 2008-01-18 17:03:27

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie