Traciłam wiare

Więc warto żyć...warto kochać...warto śnić.

W moim życiu sie już tyle wydarzyło,
Nigdy nie byłam wzorowa,
Tej złej zawsze więcej było,
Los bił na oślep i z życia żartował.

Kiedy spotkałam osobę,
Którą ponoć kochałam,
Straciłam głowe ,
Z radości skakałam.

Świat jednak okazał sie brutalny,
Bo on rozpalił ogień w sercu mym,
Stan mój psychiczny był dość poważny,
Chcąc zmienić płomień poprostu w dym.

Naprzekór wszystkim rysowałam drogę,
Znów coś zrobiłam gdy nie pomyślałam,
Ponownie wyszłam na złą osobę,
Może poprostu ja tego chciałam.

Poznałam człowieka,
Który mi pomógł odzyskać,
Wiare w człowieka i sny,
Znów z radości zaczełam tryskać,
Zwracając uwage na piękne dni.

Pojełam wtedy miłość...mą dawną,
Że tamto uczucie już dawno wygasło,
Bo mam osobę która jest prawdą,
Która otworzyła w mych oczach srebrzystą jasność.

Jestem z Nią aktualnie,
Choć szyderczość losu już sie zjawiła,
Teraz coś powiem,od tak banalnie,
"Dziękuję Bogu, że sie pomyliłam"

Aby było tak prawdziwe...

autor

dominisiacds

Napisany: 2006-11-07 Dodano: 2006-11-07 13:54:37

Ten wiersz przeczytano 462 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie