Trzy ognie wiedzy
Trzy ognie wiedzy
Rzeźbiarze, malarze i muzycy
Wszyscy troje – wielcy
Ich dzieło nie jest pracą
Jest maliną z krzewu weny
Darem niebios
Kunsztem w samym sobie
Ale są poeci
Jedynie na ziemi
Spętani darem mowy
Uwici w kryształowe pnącza
Poeci z sercem krwawiącym
Ci poeci od słów łez wyciskających
Poeci prawdziwy projektanci mody
Ubierają miłość, wiarę, życie
Cały świat w jedną szatę
Wszystkie uczucie w jeden byt
Niewidzialną mgłę sieci
Właśnie Ci poeci
Ci mali i duzi
Starsi i zmarli
Niosą światło
Stanowią pochodnie dziejów
Przędą ze słów złoto
Pieką chleb życia
Ci poeci…
Dają duszę innym
Ci poeci..
Nie umierają!
Ci Poeci…
Żyją w pamięci!
Pokonują granicę śmierci…
autor
ananas
Dodano: 2007-05-09 00:00:18
Ten wiersz przeczytano 577 razy
Oddanych głosów: 26
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (12)
Ważni są nie tylko ci wielcy, ale też mali... jeżeli
ich wiersz wzruszy choć jedno serce, to już jest to
cenne.... Ola
Twój wiersz jest piękny masz rację wielcy poeci nigdy
nie umierają. Pozdrawiam ;)
nie można pokonać tej granicy bo zmierzamy do nie je
swoim życiem...
pozdrawiam...
ciekawa treść wiersza...pozdrawiam
Wielcy nie umierają i dobrze! Bardzo ładny wiersz,
pozdrawiam
Piękny wiersz. Być poetą takim wielkim, prawdziwym,
pokonującym granice śmierci....
Dobrze:)ale nie tylko poeci,malarze,czy muzycy coś
zostawiają.Każdy narodzony człowiek coś zostawia-każdy
nawet mały człowiek:)pozdrawiam
O prawdziwych poetach to poemat ... ładnie napisane.
Tylko gdzie nam amatorom słowa wierszowanego do takich
poetów! (popraw: prawdziwi projektanci ;-) Pozdrawiam
:-)
Tylko.. jak stać sie takim poetą??
Wielcy nie umieraja.Zyja w tym co stworzyli.
Sztuka dla sztuki czy sztuka dla innych? O tym
decyduje już sam jej autor.
Chciało by sie pokonać granice śmierci i być jak Ci
wielcy poeci.