Upodlenie

Płonie białe drzewo pośrodku ogrodu,
Jaśnieje dumnie wkoło wewnętrznym ogniem,
Aż doczeka prochu sennego zachodu,
I pochłonie je własnego życia płomień.

Iskry błyszczą w koło słoneczną barwą,
Drzewo w trzaskach bólu oddaje swą biel,
A czerń jego głębi naznacza je klątwą,
Gdy liście ulatują niosąc strachu trel...

Czerwone łuny tańczą hipnotycznym tańcem,
Drzewo na te parę chwil staje się gwiazdą,
By jak kometa, na gruncie zetknąć z końcem,
I przez żywioły zostać zwiane z pogardą.

autor

Emptylessness

Napisany: 2008-09-27 Dodano: 2008-09-27 20:38:40

Ten wiersz przeczytano 613 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie