Wbrew życia głosom.

O łzy prosiłem, aż oczy szkliły,
smutek błagałem też o zmartwienie.
Sny wymuszałem by wciąż się śniły,
ból zadawałem życia cierpieniem.

Precz odrzucałem wiedzę mądrości,
zwykłą głupotą tuliłem wiarę.
Śmiech pozbawiałem nuty radości,
i nowym zawsze czyniłem stare.

To przez przekorę, zwykłe droczenie,
walka z istotą własnego cienia.
Walka z przekornym bytu istnieniem,
które przemawia by losy zmieniać.

Każde przesłanie wnosi coś sobą,
odkrywa karty wcześnie zakryte.
Pozwala stać się nowa osobą,
wkładać ubrania na miarę szyte.

Kłamstwo przetwarza stare zwyczaje,
nowość odrzuca, błędy powiela.
Krzywdą tradycji tylko się staje,
tak chce prawdziwą szczerość rozdzielać.

Wbrew życia glosom wszystko to mija,
przechodzi obok jak cień ulotny.
Historii wartość staje niczyja,
a człowiek dalej błądzi samotny.

autor

Grand

Napisany: 2009-11-21 Dodano: 2009-11-22 11:41:55

Ten wiersz przeczytano 556 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie