D O M

Trzeba wierzyć... żeby przetrwać... Temu, który tę wiarę dawno utracił i nie może jej odnaleźć...

Słowa... słowa... i jeszcze słów tysiące,
pytania bez odpowiedzi
w zamkniętych oknach, szybach oczu.
Ciasne ściany tętniącej pajęczyny żył,
fundamenty pochylonych ramion,
korzenie stóp zmęczonych długą wędrówka...

Monotonna cisza...
Męczące spojrzenia...
Zapomnienie...

Twój dom...
w bezistnieniu.
Z myśli wędrownych,
tęsknoty serca.
Twoje miejsce na ziemi,
lekarstwo przyszłości w bólu istnienia.

I jeszcze drzwi wejściowych splecione dłonie.
Zamknięte kluczem czasu i milczenia.
Czekające
na szept zardzewiałych zawiasów - westchnienie nadziei,
co przez próg twego domu bezszelestnie przejdzie
i otworzy wszystkie okna.

Z drżących objęć duszy
wydrapie resztki strachu
i zwatpienia

autor

zabaj

Dodano: 2004-12-21 14:23:04

Ten wiersz przeczytano 430 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie