***

która to znowu minęła chwila
odkąd dusznych spojrzeń odciąłem więź
w zmęczonych oczach czujność wzburzona
bladość księżyca zapragnęła wznieść
spojrzeć wysoko nad złote chmury
gdzie cień cicho opada na łąki
rozdać w drżeniu dziewiczych motyli
krople krwi lata zastygłe w pąki

lecz sił zabrakło - o srebrny panie
chęcią schwytanych nie trwoniłem słów
nie zsyłaj na nas słodyczy kary
w naszej modlitwie zmartwychwstań znów

byśmy w krokach przepastnej głębiny
nie czuli bólu – stokrotne echo
gdy nas zabraknie – srebrny panie
rozkazy w ciszy zatoną głucho

autor

cramer

Napisany: 1995-12-13 Dodano: 2010-01-24 11:13:40

Ten wiersz przeczytano 728 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie