Wizyty Nad rozlewiskiem

Tym, którzy jeszcze mnie w Pasymiu pamiętają i nie tylko z pozdrowieniami :)

Przez kilka kolejnych lat do Pasymia wracałam,
poznałam tamtejszych ludzi, przeżyłam wiele
dobrego i mniej, w sercu to jak i przepiękne krajobrazy
warmińsko – mazurskie na zawsze zachowałam.

Patrząc na kolejne odcinki serialu, czuję
pewne rozczarowanie, więc opisuję to
po swoje mu ,bo winna to jestem komuś
bliskiemu memu sercu i bardzo kochanemu.

W sercu tak wiele wspomnień o Pasymiu mam, że nie
wiersz, ale powieść napisać mogłabym. Gdy jechałam
od Olsztyna mijając i podziwiając tamte
tereny zawsze się radośnie uśmiechałam.

Po obu stronach szosy wysmukłe, strzeliste świerki
dumnie stały, w ich gałęziach przecudnie ptaki
świergotały. Między kępami jodeł ,sosen
błyszczące jak opale małe jeziorka migały.

Na wzgórzu przed Pasymiem niewielkie
skrzyżowanie, jadąc w dół ku Rynkowi osiedle
domków po dawnym S.K – erze, często
jeździłam tam na składaku rowerze.

Poniżej Rynek niewielki, ale ciekawy: Ratusz,
sklepy, kwiaciarnia, lokal „u Ryśka”, gdzie odbywały
się przyjęcia, dyskoteki i lokalne zabawy.
Po stronie prawej Kościół parafialny niewielki.

Otoczony kilkoma drzewami, z lewej bliżej
ku „rozlewisku” stoi Fara stara, tchnąca
przeszłością i wyznań religijnych różnorodnością.
W upały chłodem i ciszą turystów przyciągająca.

Nad „rozlewiskiem” w czerwcu festyny się odbywały
zabawy, tańce, piwko się lało i wielu
chętnych z okolic do miasteczka, by się bawić
młodych, beztroskich ludzi przyjeżdżało.

Mam w pamięci park z wieżą, cmentarz żydowski
i poniemiecki dawno zapomniane, porosłe
mchem i wysokimi paprociami, gdzie panował
wieczny mrok pod gęstymi, grubymi gałęziami.

Kwitły tam całe połacie konwalijek skromnych,
pięknych i bielutkich kwiatów leśnych, oraz inne
blade kwiatuszki niby duszyczki ludzi dawno
przez mijający czas i przeszłość zapomniane.

Cienkie pajęczyny niczym srebrne nici
unosiły się pomiędzy starymi katakumbami
i pomnikami, a gałęzie i szyszki jak by smutno
gawędziły i szeptały to co zapamiętały.

Lekko figlarny wietrzyk powiewał wśród drzew
przepojony zapachem żywicy i kwiatów,
a promienie słońca zaglądały z ciekawością
w to miejsce zapomniane przez Boga i ludzi.

Dalej niewielki mostek ułożony z bali wzdłuż
strumienia mającego pod rozłożystą wierzbą
swój początek istnienia, a przeżynający się prosto
przez ukwieconą, rozległą łąkę do jeziora.

Leleszkie, tak je nazywano, brzegi były
gęsto porośnięte sitowiem i tatarakiem,
a woda mieniła się barwami lazurowego
nieba, tęczą ciemniejszej lub jaśniejszej trawy.

Po łące spacerował z dumą pierś wypinając
dumny bocian, z uwagą za żabami się rozglądając,
lub stojąc na jednej nodze z zadumą na łany
soczystej , słodkawej koniczyny spoglądając.

Gałęzie płaczących wierzb ku wodzie zwisały,
cienie wraz z przesuwającym się słońcem ku zachodowi
się wydłużały, wracać do domu trzeba było,
bo wczas ciemno i chłodno nad wodą się robiło.

Poranki tam jasne, cudne były – przez okna
wpływał strumień soczystego, wilgotnego
powietrza wraz z ciepłymi promieniami słońca,
które tańczyły radośnie po różnych sprzętach.

Wiosną i latem zapach kwitnących drzew owocowych
i kwiatów przyprawiał o zawrót głowy. Kwiaty śliw,
jabłoni ,wiśni były tak obfite, że pokrywały
nieśmiałe, młode jeszcze rozwijające się listki.

Niby biało ubrane dziewczynki wychylały
swe kwiaty ku słońcu szukając jego ciepłej
pieszczoty, a pod sklepieniem śnieżnobiałych, pachnących
kwiatów pracowite pszczółki miały wiele roboty.

Gdy słońce zachodziło nad jeziorem krajobraz
tonął w świetle złotoczerwonego nieba,
słychać było chór żabich melodyjnych głosów,
miasteczko się wyciszało i do snu się układało.

Tessa50

Już nie jeżdzę tam, ale wszystko to w sercu mam. Dziękuję tym, którzy przeczytają mój długi wiersz, pozdrawiam :)))))

autor

Tessa50

Napisany: 2009-11-25 Dodano: 2009-11-25 12:13:23

Ten wiersz przeczytano 976 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie