Wrzask

Szczury żrą moje nędzne ciało
ich ogony wiją się wśród ścierwa
puste ślepia błyszczą w cieniu latarni
a ja nie poczuję nigdy ukojenia

Wyprute żyły porozdzierane wrzaskiem
zapętlone niczym sznur na szyji
moze dlatego czuję się jak Judasz
sprzedałem wszystko co było dla mnie ważne

W rynsztoku uczuć nie mogę zebrać myśli
kolejna gnida znów wdziera się pod skórę
Za każdym razem gdy chcę otworzyć oczy
promienie słońca zadają mi ból

Obdarty z wiary straciłem sens istnienia
wiem, że nie znajdę tu tego czego szukam
co noc kładę się spać z nadzieją, że cofnę czas
Lecz dla mnie nie ma już żadnej nadzieji...

autor

Nihilist

Dodano: 2006-06-22 12:25:15

Ten wiersz przeczytano 528 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie