Wrzesień.

Znów się dusze. Z rękami za głową.
Wpatruje się w zardzewiałe słońce.
Zjadam jego promienie dziurą w sercu.
Jestem smutny jak bezdomna jesień,
albo ta zgwałcona w wierszach idiotów.
Zimna, brudna i pełna księżycem.

Jakbym patrzył na własne plecy, głowę,
o którą rozbijają się statki liści
spadających z drzew kaszlących smogiem.
Robi się ciemno zanim zdążę poukładać
wszystkie szepty z pustego domu,
zanim nadam imiona niewidomym chmurom.

Wracam przez wyśniony park stalo-betonu.
Dzikie zwierzęta piszczą i plują iskrami.
Jesteś brudny tłumem, jak ja bezradny.
A czerwony zachód słońca miażdży horyzont.
Pad powiekami mam tylko twoje oczy zielone.
Jedyne, co mi zostało - nieodgadnione.

autor

nikt

Napisany: 2009-09-26 Dodano: 2009-09-28 17:51:02

Ten wiersz przeczytano 407 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie