Wybaczenie Boże

„Wybaczenie Boże”

Wąska dróżka ,po obu stronach ścieżki skały.
Szaro -błękitne niebo nad moją głową unosi się.
Idę tą drogą w wyznaczonym już dla siebie celu.
Dotrzeć na szczyt soczystej zielonej skarpy chcę.
Spojrzeć z niej w dół...w bezdenną otchłań chcę
Oddać jej, to co we mnie najcenniejszego jest.
Modlę się do Ciebie Panie ,prośby do Ciebie błagalne ślę
Przygarnij mnie do Siebie Panie ,miłością obdarz mnie Swą.
Spójrz na mnie mój Miłosierny Boże, łaskawym Swym okiem.
Swym cudownie kojącym ramieniem, obejmij Panie mnie.
Boże mój Ty wiesz, że chcę odejść z tego ziemskiego padołu łez.
Wic jesteś ze mną Swą ojcowską ręką obejmujesz mnie.
A ja jak małe Twe dziecko, proszę Cię dziś o wybaczenie.
Wiem że tylko Ty jeden wybaczasz i potrafisz wybaczyć mi.
Panie mój...Ty jeden tylko wiesz, jak ciężko żyło się mi.
Za ciężki Panie ten Krzyż a ja nie zdołam go pokonać.
Przygniata mnie do ziemi nie mam sił aby się podnieść.
Ręce jeszcze składam po raz ostatni modlę do Ciebie się.
Dziękuję Ci za doczesne życie ,za to co był dobre i co było złe
Wolno zaczynam spadać w otchłań bezdenną...jesteś Panie ze mną.
Jesteś ze mną...jak dobry Ojciec za rękę prowadzisz mnie.
Nagle zapanowała ciemność... błoga cisza wypełniła duszę mą.
Serce z bólu już mi nie cierpi ,dusza ma odrobinę wytchnienia.

autor

Basia.andrutek

Napisany: 2004-11-19 Dodano: 2004-12-20 00:32:49

Ten wiersz przeczytano 786 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Toniczny Klimat Dramatyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie