...Z nicości w nicość...
Myśli, które nachodzą, gdy pustka staje się jedynym możliwym wyjściem...
Zwodzonym mostem przeszłam
próg między Tobą a nicością
Coraz bliżej byłam
spaść w otchłań dręczących wspomnień
Łapałam się kurczowo
lin cienkich i słabych jak ja sama
atrapy jedynego ratunku
długo szłam drżąc
by nie spojrzeć w dół
nie obejrzeć się za siebie...
Na karku oddech minionych chwil
jak monstrum, które nie chce odejść
cień wlekący się niezmordowanie
przy boku krok w krok...
Zamykałam oczy lękając się słabości
pod powiekami jednak uparcie
wracałeś Ty
niczym puszczany wciąż od początku
-choć urywkami-
długi film...
Ja oszalałam, rozumiesz?
Tyle czasu iść przez most
głodna i spragniona opadałam z sił
marzyłam
tam gdzieś na końcu musi być
ukojenie!...
Choć na czworakach już
ledwo żywa
przeszłam
co widzę? Ciemność...
Zatracenie.
Dla mojej przeszłości.
marlove_18
Komentarze (6)
Nie można zatracać się, trzeba ufać, podnosić się
choćby setki razy... W końcu czeka nas za to nagroda.
Dobra dedykacja dla przeszłości, pożegnanie,
rozliczenie się - w formie monologu - bo dialog już
niepotrzebny i bez sensu! Pustkę zdałoby sie pogonić!
Poetycko opisany stan pustki i zagubienia. Gdy z
niego wyjdziesz, odnajdziesz sens swego istnienia. W
życiu człowieka bywa wiele takich mostów. Pielęgnuj
marzenia one nadają sens naszemu życiu :).
Duzo smutku, tragedii i zawodu w Twoim wierszu. Zycie
sklada sie tez z innych doswiadczen i warto zejsc juz
z tego Twojego mostu. Mysl pozytywnie a pozytywne
rzeczy sie zdarza - to jest moja dewiza i polecam ja
Tobie.
Bardzo mi sie podoba a szczegolnie metafory ,ktorymi
operujesz niemal po mistrzowsku przedstawiajac Twoj
stan przygnebienia i rozpaczy . A moze lepiej juz
zejsc z tego mostu i wybrac inna latwiejsza droge ku
przyszlosci...
Ciemność..zatracenie.. ale zawsze to tylko chwila,
może dłuższa, ale chwila.. później... to tylko
obojętność.. czuje podobnie.