Zaćmienie

Przed chwilą księżyc zakrył twarz,
zdziwiłam się, bo po co,
możliwe, że w zwyczaju ma,
robi to czasem nocą.

Rumieńcem spłonął, taki wstyd,
głupio się przyznać, blamaż,
zakochał się, jak mało kto,
taka już chodzi fama.

W niewolę popadł pierwszy raz,
żył dotąd jak samotnik,
choć wokół tyle pięknych gwiazd,
spławiały go odmownie.

I w końcu przyszła pewna noc,
napotkał tę jedyną,
choć zima w dole, mróz i wiatr,
za rękę ją potrzymał.

Wybrali się i tu i tam,
również po Mlecznej Drodze,
powiedział jej, co dawno chciał,
fantazji puścił wodze.

Spytacie czemu martwię się,
i co mnie to obchodzi,
zazdrosna jestem, wolno mi,
chcę, aby mnie ochłodził.

autor

fryzjerka

Dodano: 2009-02-26 00:09:03

Ten wiersz przeczytano 991 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie