Zaćmienie
W osiemdziesięcioletnim ciele
siła Goliata, zrzuca
ciężkie donice, niszczy meble
i na jagody w grudniu
chce iść, nie dają skurczysyny
(do wczoraj jeszcze dzieci),
śpiewaków głosy, szepty słyszy
i boi się złodziei.
Co noc przychodzą, demolują,
zabić chcą, otruć. Płacze,
to znów się śmieje, w jednym bucie
wychodzi gubiąc pamięć.
autor
Turkusowa Anna
Dodano: 2015-12-03 20:13:22
Ten wiersz przeczytano 2593 razy
Oddanych głosów: 64
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (66)
Anno niestety często tracimy zarówno kontrole nad sobą
jak i pamięć czas robi swoje
pozdrawiam
Czasem człowiek .. traci pamięć ..lecz szczęście ma
..kiedy miłość mu dasz ..niech czuje bicie twojego
ciepłego serca ..do ostatniego dnia .. + ..smutny ..
refleksyjny z czasem może to czekać nas ..
Smutny to stan...
+ Pozdrawiam
a kiedyś żyła kochała i była wspaniała , smutno ,
pozdrawiam
Bardzo bolesny i smutny obrazek, przedstawiający
zmagania rodziny z osobą dotkniętą demencją starczą.
Pozdrawiam Aneczko
Zatrzymuje... pozdrawiam :))
tak, wiersz.
sugestywny, bolesny obraz...
mam w rodzinie, na szczescie bez agresji fizycznej,
bardziej podobne do bezradnosci dziecka, zagubienia,
nierozpoznawania bliskich, nie daj Bog nikomu takiej
starosci...
Wspaniale oddałaś ludzi dotkniętych demencją starczą
lub chorobą Alzheimera. Znam ten temat od podszewki.
To straszna i wyniszczająca umysł choroba. Jedynym
lekarstwem na złagodzenie, jest cierpliwa miłość.
Serdeczności Aniu
aż boli....
"do końca ich umiłował"
Trudne czasem do wyobrażenia, ale prawdziwe.
Pozdrawiam
smutna jest starość w takim stanie...
wiernie oddałaś klimat choroby i starości, ważne żeby
ktoś życzliwy był obok, pozdrawiam
Smutny wiersz życiem pisany
pozdrawiam
starość* przepraszam :)