Zagubione szczęście

Idę przez ulicę,
patrzę, leży szczęście,
Podnoszę je z radością....,
przytulam je do serca.
A ono jakieś takie... niespokojne,
Wierci się wyrywa.
Pytam Co się dzieje?
A ono w dłoniach drżących,
Bladą twarz ukrywa.
Słyszę, płacze, niczym bezbronna dziecina,
Powtarzam pytanie, znów się nie odzywa.
Więc całuje jego dłonie, delikatnie, subtelnie.
Płaczu już nie słychać,
Teraz owe szczęście,
patrzy na mnie wiernie ,
jakby... bać się przestało....
Przerywam tę ciszę,
Pytając...: Dlaczego płakało.
Po chwili.... ciepły głos mi odpowiada.
Ja jestem, szczęście.... co ludziom radość ma dawać,
Tymczasem.... każdy mną gardzi, każdy poniewiera,
Chciałbym zamieszkać w jakimś dobrym sercu,
Które doceniłoby na każdym kroku, moją obecność.
Szukam domu od lat wielu,
Wchodzę do serc ludzi na ich zaproszenia,
Kilka chwil tam goszczę ,
bo później już nikt obecności mojej nie docenia.
Ale ty jesteś inna, przygarnęłaś mnie,
ot tak po prostu, dom dostałem z potrzeby,
a nie zachcianki drogą.
Od dzisiaj moim domem jest twoje serce,
Zostanę w nim na zawsze
Jeśli docenisz to, że ja w nim jestem...

autor

poetkaAnia

Napisany: 2007-03-22 Dodano: 2007-03-22 17:10:43

Ten wiersz przeczytano 713 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie