Zamczysko

Wypalony nieszczęściem obraz na ścianie,
kilka świec i ich złotych kapeluszy,
wszystko tańczy z wiatrem
po posadzce z dębowego drzewa,
której jej stopa juz nie poruszy.

Cisza ich cieni wygnanych przez czas,
ich śmiech i lęk, i czar,
już nie wrócą - ach jak żal...

Brązowe mury stkane z minionych uczuć
wrota spłowiałe zamknęte na głucho
i tylko wieża rozgarnia chmury,
czując, że oni już nie powrócą.

W fosie księżyc moczy nogi,
cicho szumią drzew korony,
wszystko słucha, czeka, stoi
a ich twarzy czas nam broni.

Cisza ich cieni wygnanych przez czas,
ich śmiech i lęk, i czar,
już nie wrócą - ach jak żal...

autor

LenaLaut

Dodano: 2007-06-07 18:08:02

Ten wiersz przeczytano 827 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie