Zapomniane

Wylegiwało się na sofie
I z lubością kontemplowało
Krople szukające odpowiedzi na szybie.
Ziewnęło,
Wyciągnęło ramiona,
By móc chłonąć bezpieczne zapomnienie czasu.
Nie błądziło bo nie było w labiryncie,
Nie szukało bo rozum poddało stagnacji.
W cieplutkich papuciach,
Myślące o niebieskich, czy może zielonych migdałach,
Cisza, spokój, sen niebytu ...

Nagle runęło wszystko w wir niepokoju.
Jedna wiadomość spojrzenia,
Jeden sygnał ciała,
Ktoś znów mnie odkrył,
Jak się tu ubrać, jak zaprezentować.
W pośpiechu upinając włosy
Wpadło w nurt o imieniu nieznane.

Na sofie pozostał odcisk jego postaci,
Odcisk słowa ...
Przeczytałem go myślą ... to UCZUCIE

W poszukiwaniu klucza do zagadki wyobraźni.

autor

pewien_sen

Dodano: 2008-04-22 15:52:45

Ten wiersz przeczytano 636 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie