Zecer

Odbieram jako piękny i bardzo smutny wiersz.
Pozdrawiam.

Odbieram jako piękny i bardzo smutny wiersz.
Pozdrawiam.

Wiktorze, masz rację - wybacz.
DA, demono, Beato - dziękuję serdecznie za trafne i
piękne komentarze.

Januszku - nic na razie nie zmieniam. Nie mam
konceptu. Na to potrzebuję spokoju, więc pewnie za
miesiąc, dwa. Nie chcę tego robić na łapu- capu.
Chyba, że nagle doznam olśnienia. Czasem się tak
zdarza, że coś walnie jak grom, w łepetynę.

szanowna Halino - nie przepraszaj za to co odczuwasz i
co wyrażasz, wcale mnie nie skaleczyłaś tą ostrością,
będącą reakcję na mój komentarz -wedle wlasnego
mniemania odebrałem twój utwór jako poetycką prozą,
zatem wolno mi było brać niektóre okreslenia jakich
użyłaś za parabole o ukrytym znaczeniu, ale odnioslem
się do dualizmu tychże i z ambiwalentnymi uczuciami
odniosłem się do konkretów bo z poligrafią miewalem
kontakty też osobiste - i dla mnie jest oczywistym, że
autor nie musi wyjaśniać co miał na myśli, lecz z
drugiej strony jeśli tekst upublicznia, to musi się
liczyć z brakiem zrozumienia i niewłaściwą
interpretacją czytelnika sam widzę ,ze mój komentarz
zostal przez ciebie inaczej odebrany , niż intencja z
jaką byl przeze mnie wyartykułowany.

Bardzo sugestywnie.
Znak szczególny, popiół, leci w niebo= obóz (tak
czytam)

Ołów - kluczowy, ciężki, śmiertelny , a talże
ocalający przed promieniowaniem.
Praca prawda wolność- prawdziwa...

Zatrzymuje, porusza.

Pozdrawiam.

Nie wiem czy wlasciwie odbieram ale znak szczegolny
przwodzi na mysl wytatulowany numer u wiezniow Obozu
Koncentracyjnego tak samo popiol ze spalonymi cialami
a ciezkosc olowiu z przygniatajacym ciezarem
tragicznych przezyc. Wiersz ten odbieram emocjonalnie,
tyle w nim smutnej prawdy. Serdecznosci Halinko.

przepraszam Cię Wiktor, za ostrość wypowiedzi

jestem zdenerwowana
sprawy osobiste

Znam skład stopu drukarskiego,
nie zamierzam tłumaczyć, dlaczego napisałam 'ołów'

i w ogóle niczego nie zamierzam nikomu tłumaczyć, mój
tekst - mój cyrk.
Ale rozumiem Twoje przywiązanie do szczegółów i
dziękuję za tę informację. Przyda się ewentualnym
czytelnikom.

A tak na marginesie, to wsio mi rawno...

Ha! Linko ty moja! uznam za licentia poetica
ten Zegarek co nie tykał i te kaszty z czcionkami z
ołowiu , bo nawet zecer, który ręcznie składał łamy
używał w XX w.czcionek ze stopu drukarskiego, a skład
jego znamy;
ołów 10% ,antymon10% ,cynk, cyna inne metale -po 1%.
Samego ołowiu używał do odlewu czcionek Gutenberg w XV
w.Wtedy kaszty rzeczywiście były ciężkie, zwłaszcza
dla dziewczyny poligrafki..

Podoba się Halinko, bardzo
i już wiem co to są kaszty:)
Pozdrawiam serdecznie.

zaglądam

zajrzę jeszcze jutro

andreasie:) dziękuję serdecznie za miłe słowa

masz rację Ewo, zmieniłam klimat
i wiesz o tym, ale napiszę: cieszę się ogromnie, ze tu
trafiłam, choćby z tego powodu, że poznałam Ciebie:)

Każdy napotkany człowiek zapisuje się w nas na zawsze.
Jeśli ciepło, to klimat nie powinien być smutny. A
Twój wiersz - ciepło wspomina Pana Zegarka. I myślę,
że On nauczył Cię więcej niż zecerstwa, bo wrażliwości
na słowo.
Ta wrażliwość jest teraz w każdym Twoim wierszu...

Bardzo,bardzo,naprawdę.
Pozdrawiam.

Piotrek, On był naprawde i tak miał na nazwisko. W
żadnym wypadku tego nie zmienię. Czytaj sobie Zecer.
Drukarz to pojęcie szerokie, a zecer to konkret, tak
samo jak retuszer, maszynista offsetowy, introligator,
itd. No musiałam:)

Szczezryszczynsky dziękuję bardzo za ciekawy
komentarz. Przyznaję, że długo myslałam o tym co
napisałeś.

Januszku
a ja po LE dwa lata nauki w SZGraf w Szczecinie i
egzamin przed Komisją Państwową. Potem, gdy zakłady
Graficzne padły praca jeszcze w dwóch prywatnych
drukarniach.
Oczywiście już nie retusz.