Zima na farmie

74. Zima na farmie. 13.12.2010

W nocy padał śnieżek, puszysty i biały.
Cicho jest wokoło. Cicho drzewa stały.
Przyroda w bezruchu. Tak, jak by zamarła.
Tu ślady zająca. Tam przebiegła sarna.

A na całej farmie, jakby coś się stało
nie ma wcale echa, jakby echo spało.
Usnął stary rakun i spokojnie chrapie,
a na starym strychu, stara sowa sapie.

Nikt tu się nie śpieszy, bo nie ma ochoty
wszystko odpoczywa, dziś nie ma roboty.
Każdy wita zimę co ze śniegiem przyszła.
Wita ją w zadumie i leniwych zmysłach.

Gałązeczki drzewek, śniegiem obsypane,
stoją jakby we śnie. W nocy i nad ranem
nie chciały się ruszać i stały w bezruchu,
tak bardzo pragnęły śniegowego puchu.

A zielonym świerkom można pozazdrościć
mają biały kolor, tak ich śnieg wymościł,
jak by panny młode w białych sukniach stały.
Piękne miały suknie. Srebrne, w gwiazdki białe.

Każdy, kto wstał rano, głosów tych nie słyszał.
Tak cichutko tutaj jak by nikt nie dyszał,
a małe ptaszeczki, zachwycone ciszą,
siedzą cicho w gniazdkach i cichutko dyszą.

Powiał lekki wietrzyk, a potem silniejszy
już puszek śniegowy z czubków spada pierwszy,
a potem z maleńkich gałązeczek młodych,
zmienia się w lód twardy, a potem znów w wodę.

Szkoda tego piękna, tej cudownej ciszy.
Mój syn kocha farmę, na pewno ją słyszy.
Szkoda, że te chwile trwają bardzo krótko
dłużej trwają gorzkie i do tego smutne.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2010-12-13 Dodano: 2014-02-26 01:40:47

Ten wiersz przeczytano 1451 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie