Życie po życiu

...śmiertelne stadium depresji...

jest cicho
cienie tańczą po ścianach
i coś czeka obok mojego łóżka
pochłania ciemność
i wysysa blask z moich oczu
sługa gwiazdy wieczornej
kojące zapomnienie

patrzę a nie widzę
jestem a nie istnieję
brak grawitacji
pochłania wszystko wokół


nieuzasadnione
sufit jest zbyt nisko
a okna nie wychodzą na świat

złapana w pułapkę
dawno
zapłakałam nad swym losem...
świat krwawi i krzyczy z bólu
lustro bez odbicia

brodząc w źródełku nieszczęść
chcę zachować siebie
już lepiej zasnąć
niż śnić koszmary
umierając za życia


dźwięk mąci bolesną ciszę
rozdzierający stuk obcasów na schodach
stuk! stuk! STUK!
Nadchodzi to czego się nie nazywa
zamknie sarkofag i otuli płaszczem kurzu


z przesytu głosów
moje ostatnie słowo
zostanie tylko kojąca cisza i ciemność

Z krainy gdzie zachodzi słońce...

autor

callen

Dodano: 2006-11-16 17:37:08

Ten wiersz przeczytano 477 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie