Doktryniarz

993

miłosierdzie, skóra płonie pod natłokiem
nowych ogniw, prezent zmyślny
krzyk przez gramów dwadzieścia
i jeden, który usta rozwiera

jak szambelan wśród pospołu
trafia w kupujących szczęście,
słyszą jednak wciąż nieliczni
jak srebrników wyliczonych

pełna sakwa, stół na drzazgi
pod gromadą par gołębich
wzbija w obłok kar doczesnych
czyste myśli, obraz nędzy

i nie pomyśl, że ateizm
to ucieczka od bram jasnych
zdziwisz uśmiech, który zblednie
gdy noc spędzisz

gryząc klamkę

132

autor

K4K_AFK

Napisany: 2008-03-24 Dodano: 2008-03-24 13:42:31

Ten wiersz przeczytano 671 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Zimny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie