* (smyczek myśli...)

smyczek myśli
przebiegły i ostry
jak krawędź brzytwy
struga zabawki
w mózgu niczym w miękkim drewnie sosnowym


wrzyna się
w uległe skrzypce
wypędza nuty z ciemnego pudła
jak okaleczone konie
na rzeź


nie przestaje szarpać
osaczonej wiolonczeli umysłu za włosy
piersi, ramiona
pogrążony w nieprzewidywalnym
szaleństwie


nie przestaje karać się


drwiąc z newralgicznych strun


rozpryskuje drzazgi histerii
w rezonansowej przestrzeni


wirujące w rytmie muzyki


jak szorstka sierść
okrucieństwa


smyczek myśli
przebiegły i ostry
rozciął dłonie swoim władcom
sarny nut wybiegły na ulice
z krwawego koncertu pod koła wieczności


w mózgu wibruje cisza
przegryzionych warg
nikt ludzki i boski nie ujarzmi myśli


wiolonczelista Bóg skończył koncert
zszedł ze sceny, zabrał ze sobą instrument
wielką drewnianą zabawkę człowieka

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2008-02-09 16:45:11

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie