O bieli, sonet

próbują zerwać plakietki, szlag
jak ciężko oddychać przez palce,
ale lepiej jeszcze widzieć, tak
piętrzą się wokół, samozwańcy

depeszowcy i listonosze, torby pełne
i nie wiem, gdzie znów wyślą, a zbite
z tropu te deski i jakaś słoma, co
zwierzyną zwiecie, teraz pluje

jak lama, a bywało się w górach, śnieg
i pokład szura, a morze
jak zwykle, echem spienione i wraca
pierwszy ślad na piasku, gdzieś w zębach

chrzęści, zmieszany i jucha na dłoni
puściło w końcu, filmu nie nakręcą
bo pod drzewem jedynego nie znajdziesz
a wakat, bo święci też krążą

i czuje dźwig, wynosi ponad jak robotnik,
kilka rur przez twarz, robią pranie
wiedziałem, teraz rozwieszą i schnij
na popiół, jak w środę

tylko kadzidło drożeje

autor

K4K_AFK

Napisany: 2008-09-26 Dodano: 2008-09-27 00:12:21

Ten wiersz przeczytano 766 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Wrogi Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie