Brzoza

...Zestresowanym..

Rośnie w lesie drzewo, co ma korę białą,
Że, to brzoza, już wiemy, ale to za mało,
Od wierzchołka, aż do ziemi,
Zwiesza swe gałęzie brzózka,
A jej drobne listeczki,
Mają kształt serduszka.
Głęboko w ziemi ma swoje korzenie.
Przez pień i konary płynie sok leczniczy,
Zrób nacięcie w korze, umocuj naczynie,
Po niedługim czasie kropelek nie zliczysz.
Usiądź pod tą brzozą,
Oprzyj o pień plecy.
Poczuj, jak jej siła,
Twoje nerwy leczy.
Zamknij oczy, słuchaj wiatru w liściach,
Ten szum przynosi duszy ukojenie.
Gałęzie otoczą czule Twe ramiona,
Opowiedz jej teraz, swoje zmartwienie.
To drzewo wszystkim jest dobrze znane,
Polski krajobraz bez brzozy niepełny.
Tyle w niej zadumy, nostalgii, tęsknoty,
A każdy kory zakamarek, jakby łez był pełny.
Powierzonych tajemnic nikomu nie powtórzy.
Wysłucha wszystkich zwierzeń Twoich,
To może zadziałać, jak dobra terapia,
Spotkanie z brzozą odetchnąć Ci pozwoli!

autor

"Boża Krówka"

Napisany: 2009-04-24 Dodano: 2009-08-15 16:20:32

Ten wiersz przeczytano 767 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie