Daj, panie

Mi się bardzo podoba
:) pozdrawiam i głos zostawiam + Miłego popołudnia

Pięknie napisane

Dorotko, w niezwykły sposób potrafisz zmusić odbiorcę
do zatrzymania.
Pozdrawiam z szacunkiem paa

/Pięć złotych, nie zaspokoi głodu,
nie uciszy sumienia./Poruszający wiersz!Pozdrawiam i
dziękuję:)

Dojmujący............................! Pozdrawiając
Ciebie Topowiczko na miłą niedzielę dziękuję za
odwiedziny i zaczepiam buziaczka:-)

nie potrafie komentowac takich poruszajacych tekstow,
z dziecmi w roli glownej... przypomnialas mi historie
Ewy, dziewczynki z Rumunii, ktora na rozkaz rodzicow
zebrala pod lubelskimi kosciolami, do osiemnastego
roku zycia, sluchalam wstrzasajacego reportazu, a
najdziwniejsze - to bylo dziecko towarzyskie, pogodne
i nad wiek madre;)

Bardzo wzruszająco napisany wiersz...bez wątpienia
skłania do refleksji
pozdrawiam

Poruszający wiersz i tą nie sprawiedliwość losu.
Niestety bolesna prawda często tylko przechodzi ale
później chodzi za nami i mówi sama za siebie. Nieraz
się spiesząc trzeba by było przystanąć zawrócić na
każdym kroku jest tyle niesprawiedliwości...Pozdrawiam
serdecznie .

mocny wzruszający widok ..... pozdrawiam

Wzruszający wiersz.
Ostatni wers jest puentą,bo kto jak
nie my,dorośli jesteśmy odpowiedzialni za to,że dzieci
muszą żebrać.
Pozdrawiam

krzemanko :-) przemówiłaś mi do rozsądku, dziękuję :-)

cii_sza :-) dziękuję, przemyślałam, poprawiłam :-)

teraz ja :-) dziękuję poprawiłam :-)

krzemanko :-) przecież wiesz, że ja bardzo cieszę się
z sugestii i uwag, są dla mnie bardzo cenne... te
"rączynki" właśnie takie były, bo czy pięciolatka,
która wygląda na trzy latka (chudziutka) może mieć
ręce? z tym 5 to myślałam, że lepiej oddaje nominał
monety, jeśli chodzi o dwa ostatnie wersy, to jesteś
trzecią osobą, która zwraca na to uwagę, muszę w takim
razie poważnie nad tym pomyśleć :-) dziękuję :-)

pięknie i wzruszająco opisałaś Dorotko, aby poruszyć
sumienia narodów - ale czy jest ich wystarczająco
dużo? Pozdrawiam Serdecznie Dziękuję