DLACZEGO NIE NAPISAŁEM WIERSZ ...

Postanowiłem napisać wiersz o miłości.
Szukałem natchnienia. Swoje serce po brzegi wypełniłem miłością. Szukałem
słów prostych, a równocześnie wzniosłych, którymi wyraziłbym swoją miłość.
Pomyślałem jak wiele emocji mieści się miedzy jednym uderzeniem serca a drugim. Chciałem żonglować słowem „miłość” jak zawodowy cyrkowiec...

Czekałem, i oto się pojawił.
Muza poezji okazała się łaskawa i napełniła mnie swoim duchem.
Z sercem przepełnionym wzniosłymi uczuciami, przede wszystkim miłością, przygotowywałam się do pisania. Byłem absolutnie pewien, że spod mego pióra wyjdzie cos zupełnie wyjątkowego!
Skupiony, z poważną miną, usiadłem przy stole...

Nie zdążyłem napisać ani jednego słowa, gdy usłyszałem ciche pukanie do drzwi.
Podniosłem głowę i z niezadowoleniem pomyślałem:, Dlaczego ktoś przeszkadza mi w takiej chwili?!
Zniecierpliwiony i zły otworzyłem drzwi.
Przed progiem ujrzałem małą dziewczynkę. Zrazu chciałem na nią nakrzyczeć, czemu przychodzi akurat teraz, i co to za ważna sprawa, z powodu, której mi przeszkadza, tym bardziej, że jej nie znam!... Już nabrałem powietrza żeby wybuchnąć, ale kiedy popatrzyłem w nieśmiałe oczy tego dziecka, zmieniłem zamiar i niechętnie zapytałem:
-, Czego chcesz?!
- Chciałam, żeby pan napompował mi kółeczka
- Kółeczka, jakie kółeczka?...
- Kołeczka w moim rowerku, który sto przy piaskownicy, wyjaśniło rezolutnie dziecko.

W pierwszej chwili chciałem skłamać, że nie mam pompki do roweru. Potem pomyślałem, że, powiem prawdę - powiem, że robię coś ważnego i nie mogę przerwać tej czynności. Ale wybrałem trzecią możliwość: poszedłem do piwnicy po pompkę.
Sprawdziłem kółka, w których faktycznie prawie nie było powietrza, a potem sprawnie je napompowałem.
Dziewczynka bez słowa wsiadła na rowerek, i jakby na moją cześć wykonała rundę honorową wokół piaskownicy.
Dopiero wtedy zobaczyłem, że ma ona dwa blond warkoczyki z kokardami w różnych kolorach: nie byłem pewien czy to kolor różowy i niebieski, czy może czerwony i granatowy.
Po okrążeniu piaskownicy sprawnie zahamowała koło mnie, i z uśmiechem - pewna siebie, rozradowana i szczęśliwa- zawołała:
- Dziękuję!!!
Odwzajemniłem jej uśmiech i pomachałem pompką.

Byłem dziwnie rozradowany i szczęśliwy: chyba szczęśliwszy od niej! Pomyślałem, że miłości i szczęścia nie trzeba szukać, bo uczucia te znajdą nas same. Przypomniałem sobie słowa apostoła Jana: „ Bracia nie miłujmy językiem i słowem, ale czynem i prawdą”.

Nie uszczęśliwiłem świata mizernym wierszem, ale dałem radość małemu człowiekowi, pompując rowerek.

autor

Lolcio

Dodano: 2005-03-27 13:54:11

Ten wiersz przeczytano 1035 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie