Dziewczyna z restauracji
Dziewczyna z restauracji
Wybrałam się do restauracji,
odpocznę trochę przy kolacji,
zamówię danie z oliwkami,
rozejrzę między stolikami,
gdyż lubię sobie dopowiadać -
- historie ludzkie z którymi jadam.
Na przykład ta po lewej stronie,
pociera nazbyt często skronie,
przymyka oczy, krzywi usta,
on dłoń jej delikatnie muska.
A ona ? Jakby jej nie było,
uciekła myślą gdzieś przed chwilą.
On jej w tym miejscu nie przytrzyma,
wypiją tylko lampkę wina,
ona mu powie" do widzenia ",
(choć wątpliwości nie ma cienia)
że to ostatnie " do widzenia ".
Po prawej zjawiskowa piękność,
wpatrzona w bardzo marną męskość,
w dodatku chamską, gburowatą
(od razu wiem kto płaci za to).
Dalej otyłe, starsze panie,
wyraźnie słychać każde zdanie,
chłoną szarlotkę po kolacji,
mówią - o Stefy operacji,
że już niewiele jej zostało,
i chwalą to, co chwali ciało.
A mnie jest przykro, kiedy słyszę,
jak na wątrobę zchodził Zbyszek,
że znowu były na pogrzebie,
że dzwonią tylko już do siebie...
Za nimi jakaś męska para,
rozmawia zgrabnie o kaparach.
Zagłusza całkiem szept kochanków,
co piją colę z jednej szklanki,
tych co to siedzą za kolumną,
i każdy kąsek dzielą równo.
I naglę czuję myśl na sobie.
Ktoś zastanawia się co robię .
Dlaczego późnym popołudniem,
jem sama z sobą danie główne.
"historie ludzkie" a nie "historie ludzi " . Ona je kolacje sama - nie z tymi ludźmi tylko z ich historiami, które "sobie dopowiada"
joanbielsko
Komentarze (19)
Tylu ludzi zchwyconych Twoim wierszem pewnie
przeoczyło parę błędów i bez obrazy, ale wskażę,
ponieważ 46 głosów wymaga tego by wiersz był
poprawnie napisany, tak więc:wers 9 "nazbyt"; wers14
"on"- "jej"; wers 36 "colę", wers 39 "czuje"; poza tym
w wersach 4,6,10,42 należy poprawić
przecinki,pozdrawiam
Wiersz niczym obraz malowany dniem:)
niby codzienność - ale jakże daleka od banału. świetny
wiersz. masz dar obserwowania ludzi i z wrażliwością
odmalowywania ich poetyckich portretów. sama lubię tak
czasem podpatrywać ludzi, więc - tym bardziej
przemawia do mnie klimat wiersza:) gratuluję zatem:)
niezły obserwator z ciebie :) bardzo przyjemnie się
czytało twój wiersz, jest płynny i przystępny..
piszesz słowami ale odbiera się go również bardzo
dobrze oczami :)
Wiersz przeczytałam na jednym oddechu...a
interpretacja no cóż - każdy tak, jak z obejrzanym
filmem, na innym wątku się zatrzyma!
Znowu ciekawy pomysł na wiersz:) Też jestem takim
życiowym obserwatorem:) I nie ma w tym jakiegoś
wścibstwa, ludzie sami wchodzą w kadr moich oczu;)
Szkoda że czasami trzeba samej jeść kolacje.We dwoje
jest romantyczniej:) Ale czasem jest w tym plus.Można
napisać wiersz.wspomnieć chwile,spotkać kogoś
interesującego:)
Ładny wiersz. Skłania do refleksji. Forma wiersza
bardzo lekka i przemyślana. Dobrze się czyta ten
wiersz.
Muszę przyznać, że tekst niezwykle interesujący!
zawsze pamietaj zeby na koniec opowiedziec sobie swoja
historie
podziwiam bardzo trafne, twoje spostrzeżenia, nie
brakło Ci jednak czasu by zabrać się do jedzenia ?
Ciekawe,też lubię tak jak ona dopowiadać sobie
historie ludzkie...wiersz jest bardzo prawdziwy,miło
się go czyta.
"Dlaczego późnym popołudniem,
je, sama z sobą, danie główne ?".... -mysle, ze nie je
sama ze soba - ona nawet gdy jest sama jest z ludzmi
co widac w kazdym jej wierszu. :)
I zapewne, tak od niechcenia, przysiadłaś, wziełaś
pióro i napisałaś co widzisz....jesteś
niedościgniona...
Cóż robić, gdy nasz stolik wciąż pusty? Tylko patrzeć
na ludzi:) Niezwykle ładny wiersz. podoba mi sie
bardzo!