Hej Wiosno!

Hej Kobieto!
Narkotyku wiosny kwiecie
Oceanie łez błękitu
Ty co nago sypiasz latem...

Hej Kobieto!
Rwącej Isztar Ty wcielenie
Tańcem Indii wonią przypraw
Przyprawiasz o upojenie...

Hej Kobieto!
Niepoznana i głęboka
Stodnio dziękciu łyzko miodu
rzeźbo w diament wyrzeźbiona

Ty kobietą
Bozym cudem
Perłą świata
Ty co jesteś, będziesz, byłaś...
Tyś najczystsza barwą lata
tkwisz żyletką w moich żyłach...

Już nie ością ani w gardle
to zbyt małe są katusze...
Ten to poznał i zrozumiał
Kto zaprzedał Damie duszę...

w zapomnienie się obrucił
I popłynął gdzieś daleko
Na błękitnym oceanie
Smutną,ciemną zimną rzeką...

i zatracasz się wciąż wstecz
Takie zycie jest radością
Gdy jesienią mówi: "Precz!"
Wracasz znowu do Niej wiosną...

autor

Vergil

Napisany: 2009-08-03 Dodano: 2009-08-03 15:13:01

Ten wiersz przeczytano 583 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie