Horyzont
Wzrokiem dotykam linie horyzontu
w dłoni trzymam garść polskiej ziemi
dla kogo bije moje serce
gdzie jest moje miejsce
ziemia tętniąca życiem
daje życiodajne plony
wiosna kwiecista jak pora roku
rozkwita w duszy
by dojrzeć w obfity jesienny dar
czy deszcz czy susza
pachnący chleb na stole
głód zagłusza
samotność dotyka
samotność boli
autor
bozenat73
Dodano: 2023-10-26 14:21:28
Ten wiersz przeczytano 429 razy
Oddanych głosów: 3
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
tak boli.
I to nie jest prawda, że jesteśmy autorami scenariusza
na własne zycie- nie do końca.
Bardzo dziękuję za analizę wiersza.
Pozdrawiam
Wiersz zaczyna się opisem horyzontu, który autorka
próbuje dotknąć wzrokiem, co można odczytać jako
poszukiwanie celu i swojego miejsca na ziemi. Dalej,
treść porusza serce, które bije, ale pytanie sugeruje
poszukiwanie jego prawdziwego powołania lub uczucia.
Obraz polskiej ziemi tętniącej życiem, dającej plony i
przemieniającej się przez różne pory roku, symbolizuje
więź z ojczyzną, żywotność oraz cykl natury, co wyraża
kontrast pomiędzy życiem i śmiercią, wiosną i
jesienią. Następnie wiersz porusza kwestię głodu i
samotności, co jest metaforą ludzkich potrzeb
emocjonalnych i społecznych. Są też kwestie miłości i
osamotnienia.
(+)