JESIEŃ

(niedawno pisałem o lecie, a tu już jesień)

Złota jesień smutek niesie siwą mgłą przez pola,
Chociaż pięknie jest ubrana, ale jakaś chora.
Co dzień usta zorzą zdobi, złotą suknię wkłada,
Ale jakaś przygnębiona i nadmiernie blada.


Złota dama ciągle sama, a czas jej umyka,
Musi przed nadejściem zimy znaleźć zalotnika,
Czasu wiele nie zostało, nie jest więc wesoła,
Pewnie przyjdzie jej poślubić zwykłego chochoła.


Chodzi dumna i samotna po pokojach świata,
Jakaż ona nieszczęśliwa, chociaż tak bogata.
Na cóż złoto i purpura, wszystkie skarby ziemi,
Skoro tylko wielka miłość może życie zmienić.


Na dodatek się starzeje, jej czas wkrótce minie
I majątek tego świata przyjdzie oddać zimie.
Piękna jesień płacze deszczem, żyje w ciągłym szoku,
Czyżby na to pracowały ciepłe pory roku?


* * *


Tej jesieni myśl się pleni, jak w kapuście liszki,
Że bogactwo nic nie znaczy, skoro brak ci bliskich,
Że przed śmiercią żadna siła życia nie powstrzyma,
Bo co żyje musi umrzeć, innej drogi nie ma.

autor

KapRysiek

Dodano: 2006-09-26 17:17:10

Ten wiersz przeczytano 604 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie