w kawałkach (czekolada)

umysł spaceruje po linie
chyboce się w przestrzeni
myśli tracą na kolorze

pył osypuje się
ze zmęczonych skrzydeł
motyl opada w sen

tańczy nieporadny księżyc
gasną przypuszczenia
skrzypce wygrywają
już ostatnie takty

tych parę nut nie jest piosenką
godną Ciebie
lecz tylko na tyle
starczyło odwagi

delikatny brzdęk tłuczonych złudzeń
i ja
moknąca w deszczu

głucha na słowa
drżę z oczekiwania

spokojnie
nic nie zostało
wszystko schowało się ze strachu
pod ciepłą poduszkę

niech wiatr nauczy mnie kochać
życie a nie jego odbicie w kałuży

jestem
rozerwana na części
gryzą się wzajemnie

dobranoc
idę na koniec świata

a może szczęście
tkwi
orzechem
w kawałku czekolady?

autor

niepoprawna

Napisany: 2006-02-15 Dodano: 2006-02-16 09:50:52

Ten wiersz przeczytano 525 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie