,,Krok

Wielki jest ten świat marzeń ludzkich i nienawiści,
każdy w sobie worek zeszłorocznych nosi jesiennych liści,
nikt nie chce wysypać ich, by w wietrze się roześmiały,
tylko wszyscy stoją, tłumią w sobie myśli, takimi się stali.
Nikt nie chce podzielić się myślą, ze swojego wnętrza oddali,
okulary uczuć, aparaty myśli, zdjęcia z przeszłości,
zbite błoto niepotrzebnych zdarzeń, tyle złości...
Nienawiść krąży, do nikąd nie dążąc, tylko by krążyć,
spoglądać niewinnym w oczy, niszczyć i pogrążyć...
Dajcie mi czarną dziurę, ja to wszystko w nicość obrócę,
wysypcie liście, oddajcie aparaty, zakręt, zawrócę,
cofnę, obudzę, postaram się, choć przecież nie umiem...
Ale zaufania trochę, przecież otworzę, bardziej nie zgniotę,
tamę w piasek przemienię, otworzę nowy strumień,
wreszcie jasność nastanie, spalę ciemnoty durną dumę,
Bez ognia żywego, ogniem uczuć zwyczajnie,
niezwyczajnie? no to może poczekam trochę, czy nie?
By nie wywołał gradobicia pytań, szoku,
żeby wszyscy w smutku razem nagle nie stali z boku.
To ja poczekam jeszcze, jeszcze popatrzę zza rogu,
by przypadkiem nie zrobić nieodwracalnego kroku.

autor

rav

Napisany: 2007-09-17 Dodano: 2007-11-02 10:44:53

Ten wiersz przeczytano 426 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie