KRUK

Nie ma takich aniołów
Jak z obrazków poświęconych
Są na ziemi ptaki i ludzie
A w mym sercu kruk
Zanurzył czarny dziób
Znowu psychodelicznie zwodzi
Umysł mam silny
Nie dam się ogarnąć fałszem
Ramioną, do których moje się garną
I strach samotności
Znów mi przyjdzie zwalczyć
Choć wokół mnóstwo istnień
Ostaną się zamiast rzęs
Piór czarne falbany
I znowu znienawidzona cisza
Niepojętych zachowań
Przychodzi ostatni raz do mnie
W czarnym płaszczu
I zrzuca poła
W geście pożegnania
Nie mówiąc dowidzenia
Tylko stoi w rozkroku
Z daleka czarnego przypomina kruka
Nie wiem czy chce wygłosić mowę?
Czy wykrzyczeć w końcu słowa prawdy?
Po co mówić?
Otwarcie widać zamkniętymi oczami.
Jak smoła zalewa wszystko, co kocham.
Serce moje ratuj się od zapomnienia.
Póki jeszcze pamiętam.

autor

PENTHAGRAM

Napisany: 2006-12-18 Dodano: 2006-12-18 17:55:11

Ten wiersz przeczytano 1007 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie