KWIATY JESIENI
Proszę doczytać do końca. Dedykacja dla wszystkich pięknych dziewcząt, które nie wiadomo czemu jeszcze się do mnie uśmiechają:)
Dzień za dniem wciąż przecieka przez palce,
uciekają gdzieś w dal kalendarze,
a ja ciągle zażeram kiełbachę
i radośnie oddycham i marzę.
Chociaż czasem gdzieś w karku coś
strzyknie,
albo wstrętna dopadnie zadyszka,
mnie wciąż cieszy, że chce się zatańczyć,
lub wychylić zawartość z kieliszka.
Często żal, że kanapka upadła
stroną maślaną znów na podłogę,
jednak fajnie jest, że nic nie muszę,
oraz, że mimo wszystko wciąż mogę.
Robię teraz co tylko zapragnę,
na szaleństwa ciut mam aprobatę.
Mogę wypić pół litra - rumianku,
a raz w roku przebadać prostatę.
Na plażę nie czas chodzić by prężyć
swe muskuły i wzbudzać uznanie.
Wolę siąść na leżaku gdzieś w cieniu
żeby wrąbać dwa gofry w śmietanie.
Już nie muszę brzuch wciągać co chwilę
i napinać bicepsy cherlawe,
na dziewczyny wszak mogę popatrzyć
gdy się walnę wygodnie na trawę.
Śmieszy mnie ten nasz świat opętany,
oraz jego gonitwa szalona
i ludzie, którzy umieją gadać
jedynie przy pomocy smartfona.
Patrząc w lustro, chociaż widzę jesień,
która liście pożółkłe zamiata
oszukuję się z wdziękiem, że pewnie
to dopiero ostatnie dni lata.
W końcu wciąż czuję w swych żyłach ogień
widząc jak cudnie panny się śmieją,
tylko dziw, że te nasze dzieciaki
tak ostatnio się szybko starzeją.
Trampek w sklepie raczej nie kupuję,
chętniej pantofle, oraz bambosze.
Coraz częściej mijając cmentarze
rzucam okiem na słupy ogłoszeń.
Pewnie się boję, że moją półkę,
zaczną wzywać na plac apelowy,
gdyż ktoś w górze pomylił rejestry,
a ja chyba nie jestem gotowy.
Jeszcze jabłka się pięknie czerwienią,
oraz gruszki wśród liści się złocą.
Chęć mam czasem by którąś z nich zerwać,
ale włazić na drzewo, i po co?
Jedna myśl mnie obsesyjnie goni
i co lato doświadcza boleśnie.
„Jakie życie me będzie ubogie,
gdy przestaną smakować czereśnie”.
Z każdej strony wciąż słyszę łajania,
„czas dostojnym być w końcu człowieku”.
Fakt, już piękno potrafię docenić
pań co mają w metryce pół wieku.
W końcu wiem co jest warte zachodu
i co świata największą ozdobą.
Mam też czas by odnaleźć przyjaciół,
oraz nakaz, by zając się sobą.
Tak wędruję raz w słońcu, raz w deszczu,
omijając co chwila kałuże,
gdyż nie bawią mnie już tulipany,
tylko wonne herbaciane róże.
Kolejny z usuniętych kiedyś wierszy powrócił w odmłodzonej formie. Dziękuję że przebrnęliście przez niego. Pozdrawiam gminno - jesiennie:))))
Gminny Poeta
Komentarze (18)
MIeć wolę życia marzenia zrobić to co do tej pory się
nie zrobiło może wydać tomik wierszy lub poznać
dziewczynę .... Ja się uśmiecham do Ciebie:)
Takie są uroki naszego zycia
Każdy ma na co innego apetyt Zmienia się on razem z
kalendarzem
Najważniejsze by mieć zawsze marzenia :) chciaż takie
małe na jesienne dni...
Pozdrawiam serdecznie Sławku.
Pięćdziesiątki, to panie w rozkwicie,
one znają od dawna swą wartość.
I choć różnie układa się życie,
bardziej cenią uczciwość nad miałkość.
Bo tak dziwnie się czasem układa,
że zalotnik choć jest atrakcyjny,
to po czasie wypływa ta wada,
egoista, samolub, dziecinny.
Choć dorosły i włos ma zsiwiały,
on jak w mantrze codziennie powtarza,
iż najlepsza dla niego trzydziestka, z taką chętnie by
ciął do ołtarza.
A trzydziestka do niego nie wzdycha,
walczy sama jak ta amazonka.
Jego częściej dopadnie zadycha
jej nie trzeba starego małżonka. :)
Móc, ale nie musieć - czegóż więcej chcieć. A
herbaciane róże są przepiękne:)
Pozdrawiam serdecznie:)
Każda pora życia ma swoje uroki. Trzeba nauczyć się je
doceniać, bo jak się nie ma, co się lubi...
Bardzo dobry życiowy wiersz - trzeba cieszyć się
każdym dniem bo tak szybko ucieka :-)
pozdrawiam serdecznie:-)
Uśmiecham się, warto było doczytać do końca :))
Z życia trzeba czerpać przyjemności.
Pozdrawiam serdecznie :)
Zabrzmiało jak c.v. wcześniejszego emeryta, ale na
jeden wers Ci odpowiem
"W końcu wiem co jest warte zachodu"
ja też wiem, bo w necie przecież napisane LUBUSKIE
JEST WARTE ZACHODU, a ja im odpisałam i Zachód o tym
dobrze wie, dlatego trzymajmy wartę...
Z każdym rokiem nam przybywa lat
patrząc na dzieci jak dorastają
więc warto cieszyć się życiem...
Pozdrawiam niedzielnie:)
szkoda, że z wiekiem dopiero człowiek mądrzeje na
tyle, by zrozumieć co naprawdę jest ważne w życiu...
Rymowanie to Twoje powołanie. :)
Zaznaczam dobre rymowanie, płynne.
Treść mnie powaliła choć mogłabym przyczepić się np.
kiełbachy ale po co gdy szczerość to jeden z
największych atutów poezji.
...trzeba się uśmiechać przez łzy i iść dalej wiedząc
że tulipany już dawno przekwitły...ale herbaciane róże
kwitną...pozdrawiam.
Sławku
z przyjemnością się uśmiecham do Ciebie i wiersza:))
pozdrawiam niedzielnie:))
Myślę, że jeszcze nie czas na roztkliwianie. W
dojrzałości siła, to czas na siebie realizowanie.
Wiersz jest piękny. Udanego dnia z pogoda ducha:)