Manifest pracoholików

Zapomniałam ,co to jest życie
Ty nie wiesz , co to śmiech
On nie ma pojęcia o szczęściu
I nie wie , co to grzech...
Ja nie wiem , co to rodzina
Ty nie wiesz ,co smutek i łzy
On nie wie ,co to jest radość
I szarość zwykłych dni...

Więc stańmy w szeregu

Ja Ty i On

Dojdźmy do brzegu

Niech bije dzwon

Na chwałę tych , co dotrwali...

I czapki z głów
Dla tych , co znów
Będą tych dróg
Próbowali ...

autor

mamma

Dodano: 2008-12-03 21:43:03

Ten wiersz przeczytano 391 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie