Marzenie

Wzniosę skrzydła ramion i ostrogą marzeń
Duszę niespokojną, wyślę w lot świetlisty.
Zanim codzienności się wypełni przestrzeń
Nim wpłynie do portu okręt czarnych myśli
Nim słowa uwięzną w gardła czarnej grocie
A sternik ponury zwinie żagle wiary

Wiatrem uniesienia ulecę hen w błękit
Gdzie iskry uśmiechów w euforię zamienię
Gdzie złota warkocze owinę na szyi
Gdzie chmur chłodny dotyk żar obmyje z twarzy.

Hen w dole zostawię bagna słów zdeptanych
Kłamstw szerokie rzeki i zazdrości chaszcze
Fałszywych uśmiechów szare zagajniki
Chełpliwej chciwości smoliste jeziora
Zastępy strażników pychy i obłudy
Nieszczerych przyjaciół grymasy kłamliwe.

Ulecę kometą nad tęczowe łąki
Nad lasy płonące ogniem zapomnienia
Nad wody w meandry poezji skręcone
Ku brzegom miłości, plażom ukojenia…

autor

pertinax

Napisany: 2007-05-07 Dodano: 2007-05-12 17:16:54

Ten wiersz przeczytano 583 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie