Mężczyźni, czyli co poeta miał...

Do wszystkich "mężczyzn", których kochałam...

Panowie- kapelusze z głów, idę.
O czym ja mówię! Kapelusze...
Jeszcze resoraki z kieszeni wystają.
Idzie.
Kolejny z nieznajomych, przypominający wciąż o swoim nieistnieniu.
Liturgie ku czci zgarbionych. Wysokich. Odważnych.
Bzdury.
Idzie wariatka. Z widzenia przypomniająca nikogo...
Jeszcze mnie poznacie! Zapamiętacie! Pożałujecie!
Tymaczasem- posiedzę.
Posłucham jak grzechotki w mózgu grają.

autor

Ida

Napisany: 2005-02-18 Dodano: 2005-02-21 10:52:27

Ten wiersz przeczytano 573 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie