************Nadzieja już...

Namawiam umysł do myślenia, do pytań
Do istnienia w którym ciężko się oddycha
W którym piękno szybko znika
A sens się chowa po kątach i wciąż
Po domu się krzątam w poszukiwaniu
Nadziei, która zgubiła wielu wyprowadzając
Na manowce, w pole i ich wiodła na oślep
W martwym punkcie myśli utknęły
Mimo iż przeszłości drzwi się nie zatrzasnęły
Nie lubię takich dni, gdy nie chce mi się żyć....

autor

westchnienie samotności

Napisany: 2005-03-22 Dodano: 2005-03-22 13:28:16

Ten wiersz przeczytano 423 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie