Pałacowa jesień

Jesień nastraja melancholią
pałacowy park kolorami.
A muzykę unosi na skrzydłach,
wiatr co hula między polami.

Tam słychać koncertów nostalgię
a piękno kreuje tę chwilę.
Przenosi w lata minione,
niezapomniane wciąż żywe.

Rotunda tak pięknie ubrana
w mgłę co cicho zanika.
Sklepienie zaś wdzięczy globusem,
jak zawsze blaskiem nas wita.

Tam czas zatrzymał na chwilę,
te lata minionej epoki.
I tylko muzyka tam płynie,
jak przedtem dodaje uroku.

W czworakach już światło pogasło
i słychać psów ujadanie.
Historia jak żywa urzeka
i to pałacowe granie.

Z muzyką wyobraźnia wtóruje,
stróż budzi do pracy o świcie.
A szwajcer udoju pilnuje,
tak wiejskie toczy się życie.

Zaś pałac snem jeszcze okryty
w czeladnej zapachy kuszące.
Śniadać pora niedługa
bo prawie wstaje już słońce.

Etykiety przekroczyć się nie da ,
ochmistrzyni pilnuje już tego.
Jeden stworzony do pracy
a drugi do celu wzniosłego.

Co piękne to szybko zanika,
brzydota się wkrada okrutna.
Jak kwiat który przekwita,
tak przeszłość zanika już smutna.

Lecz jedno zostanie na pewno ,
historia nie całkiem ukryta.
Herb rodziny Skórzewskich
i nasza Rzeczpospolita .

autor

Prymus

Napisany: 2019-11-09 Dodano: 2019-11-09 10:35:03

Ten wiersz przeczytano 492 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie