PeŻot mój (to jest to, kocham go)

Bezkresem asfaltu w zapomnienie płynę,
by w obcych wymiarach dać zmysłom zabłądzić.
Wiatr z otwartej szyby bluesuje w łysinie,
oddycham bezcennym poczuciem wolności.

Dosiadam rumaka. Już w kłębie jest zwarty,
zasysa powietrze, aż świszczą mu chrapy.
Gdy spotka niebieskich, to idzie w zaparte,
łbem kręci przecząco, po grzywie się drapie

i dumnie odjeżdża, unosząc zad z gracją.
Taki charakterny - zadymiarz, że hardcore.
Za panem przepada, a to nie bez racji,
bo pan jest jak matka, choć nogę ma twardą,

lecz oko, co tuczy. Gdy śpiewa Gawliński,
o niebie nad nami, w galop zmienia kłusa,
rżąc o Baśki biuście i kołysząc pyskiem.
A wiersz? Raczej bubel, że koń by się uśmiał.

autor

BordoBlues

Napisany: 2019-07-07 Dodano: 2019-07-07 16:46:16

Ten wiersz przeczytano 4809 razy

Oddanych głosów: 103

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie