Psalm człowieka współczesnego

Wejrzyj Panie na moją straszną złość,
bo wszystko na świecie moją złość buduje.
Dzień obnaża mój wstyd, który czuję gdy zapada noc,
A każdy ranek i wieczór to wstydu uczucie.

Nie mam za co Boże Ci dziękować,
właśnie zrozumiałem kto decyduje o mym losie,
nie musisz mnie Twą łaską już częstować,
Gdy w słabości chwilach kajam się i proszę.

Psychologów zastępy zamiast Twych Aniołów,
porady uczonych zamiast Twego Pisma,
przyjemniejszy rechot wokół mego stołu,
nie chcę pościć, lecz tańczyć, krzyczeć, gwizdać.

Powiedz: ile klęsk doczesnych jeszcze mnie porazi,
aż będę mógł się bez końca cieszyć?
Ja postanowiłem ideami wzgardzić,
aby znaleźć poklask małych rzeczy.

Teraz nie Ty jesteś szczęścia dawcą,
nie możesz udowodnić Swojej racji.
Już nie karzesz tych co mordują i kradną,
nie dasz rady naszej demokracji.

Na co mi godziny spędzone na modlitwach?
Po co mi wyrzeczenie dla Twej Chwały?
Ukazy Twoje ostre są jak brzytwa,
w moim wykonaniu... mocno stępiały.

autor

hiperbolizacja

Napisany: 2008-06-27 Dodano: 2008-06-27 15:06:02

Ten wiersz przeczytano 897 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie