Sam Honor

"Cóż mi z tych zębatych wież, czego bronić mam? Bierz to życie, wszystko bierz, wolę zostać sam Żeby tylko został mi, ten szalony koń Jak najszybszy z wszystkich pęd, tej muzyki dźwięk" Budka Suflera

Wybiła już dawno dwudziesta minuta
od pieśni sprzed czterdziestu lat.
Stary kawalerzysta ledwo już z buta
lecz koń szalony wciąż gna.
***
To honor, Sam Honor
- rycerz bez ciała i ducha
ziemią dawno spopieloną
gna, a chochlik szepcze mu do ucha
- już czas obrócić się w pył.
Lecz on nikogo nie słucha - to honor.
***
I straszy go Strach - kompan już, a nie wróg
- nie będzie już miejsca dla rumaczych nóg.
Tuż za horyzontem się kończy twój świat
spłaszczony przez klątwę tą z minionych lat.
Powoli porusza się w klepsydrze czas
tej pieśni, co dźwięków w niej błogich jest las.
I gna dalej jeździec. Przyspiesza, szarżuje
bez celu, lecz wcale go nie potrzebuje
***
- to Honor, sam honor - nieuchwytna anomalia ludzkiej natury. Przybrana w rdzewiejącą materialną zbroję z lamusa. Szarżuje z kopią, choć go plują i kopią. Szarżuje z otwartą przyłbicą, choć niekoniecznie umysłem. Jakże daleko rozminął się ze starzejącym ciałem mimo, że okrąża ten świat bez ustanku i co jakiś czas potrafi być tak całkiem blisko.
***
Ślisko! Wpada w przepaść grzechu - pośpiechu.
Nisko - tak wypada być, wypadając ze strzemion.
Leci! - w tę otchłań, gdzie na pewno już nie świeci
- Słońce! - lecz inne palą siły tam gorące.
Nie! - krzyczał by duch, gdyby mógł mieć głos.
Ogień - przypala już na czaszce pierwszy włos.
Rżenie - śmiertelny musi spłonąć piękny koń.
Dłoń - skąd wzięła się tu ta świetlista dłoń?!

Wyciąga go, lecz nie do nieba.
Zaciąga do armii, w której iść trzeba.

"Idą tak co noc, co rok, idą od wieków ciągle w marszu! Legion cieni, legion wiernych z różnych epok ciągle w marszu..." Budka Suflera

autor

Wiwern

Dodano: 2011-01-27 19:20:31

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Toniczny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie