SAMOTNOŚĆ W ISTOCIE

Choć dokoła rzeka ludzi opływa mą niszę,
Fajerwerki rozwydrzonych zakłócają ciszę,
To w tej chmurze wesołości, śmiechów, poklepywań,
Ma samotność, jak sierota, kiwa się i kiwa.

Już nie mogę zmienić w przyjaźń mojej samotności,
Bo ukryła się w uśmiechu i w gestach miłości.
Białe zęby w błysku fleszy maskują frustracje,
Wszyscy zdrowi, wiecznie młodzi, ten, tamten ma racje.

A ja stoję, jak słup soli, trzymam w sobie ciszę,
Widzę jasno przed oczami zdarzeń przyszłych kliszę:
Jak to człowiek zmierza zawsze na takie rozstaje,
Gdzie już tylko sam ze sobą w ciszy pozostaje.

autor

KapRysiek

Napisany: 2014-03-21 Dodano: 2014-03-21 07:27:24

Ten wiersz przeczytano 560 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie