Spowiedź Mordercy...

Gorycz, która panoszy się w mojej głowie, czeka na szczerą spowiedź. Czeka, aż wyznam prawdę.... Ale ja się jej boje. Boje się o siebie, o znoje. O tą ciężką pracę, która już teraz na mnie wyczekuje... Sumienie ma nadzieje, że ja złe uczynki odpracuję. To ono chce się wyzwolić od tego bólu, które znosi... Bo ono te senne koszmary nie od dziś nosi. Sumienie chce się oswobodzić, od tych ciężkich prac odgrodzić...Lecz strach mnie przeszywa. Strach mą dusze trzyma... Każda najmniejsza część mego ciała krzyczy, ona chce bym się zdobyła na ten wyczyn. Ja nic nie poradzę... Bo zgroza mnie przeszywa, ona mnie powoli zabija. Ona do tego dąży... I ona tym mnie pogrąży. Nikt nie zdaje sobie sprawy, co ja przeżywam…
Co ja nosze? W co ja zagrywam? Nie na tego wroga natrafiłam... I po co ja zabiłam? Cieszyłam się, że to zrobiłam... A teraz? Teraz się od tej zbrodni uchybiam... Ale moje sumienie wie... To Ono ciągle dręczy mnie... Ono jest moim wrogiem. I ono nie da zapomnieć o sobie. Będzie mnie dręczyć póki nie umrę, ale i w Hadesie będzie mnie męczyć wtórnie. Bo zrobiłam coś strasznego i tego nie da się przebaczyć spowiedzią, tego nie da się przebaczyć żadną wypowiedzią. Jestem już przegrana... A mimo to, nadal jestem dobijana. To już się nie skończy, to będzie jak syzyfowa praca, która się wcale nie opłaca. Nawet jak będę mieć już dość. I będzie mnie boleć nie jedna kość...Nie będę łaskawie potraktowana, będę coraz to ciężej biczowana. Już nigdy nie zaznam spokoju i będę zmuszana do cięższego znoju. Moja opowieść to przestroga, ze sumienie to najgorsza trwoga. Ze to ono zabija a nie mury betonowe. To ONO ma tą największą wole, a nie więzienie dobrze strzeżone.

autor

Entrace

Dodano: 2005-05-01 12:56:52

Ten wiersz przeczytano 495 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie