STAROŚĆ

Czy ta myśl, co siedzi w głowie
Na papierze da odpowiedź
Jak szanować trzeba ludzi.
Bo to kiedyś do nas wróci
Wtedy boleśnie się przekonamy
Że zostawia duże rany...




Spotkałam JĄ na ulicy
była bardzo spłakana.
Zapytałam, dlaczego?
Bo zostałam wygnana!
Kto CIĘ wygnał i kiedy,
ciepło zagadałam.
Zamiast mi odpowiedzieć
coraz bardziej płakała.
Wnet zaczęła rozmowę
a ja...osłupiałam!

Otóż wiele lat temu dziecię swoje powiła.
I jako troskliwa matula świata nauczyła.
To ONA w swej młodości bardzo zabiegała.
Aby JEJ dziecina prawie wszystko miała.

Czy jednak, w wychowaniu, o czymś nie zapomniała?

No cóż, ty także jesteś życiem zmęczona.
Matka - żona, szukasz wytłumaczenia.
Dla swego do NIEJ zniechęcenia.
Czasu dla NIEJ nie macie, bo się dorabiacie.
A pamiętasz, jak ONA, dóbr swych nie doglądała
Lecz twoje dzieci przez lata chowała?
A teraz? One żadnego złudzenia nie zostawiają.
Po prostu JEJ nie kochają...

Komu ONA, biedna, jest dzisiaj potrzebna?

Wtulona w lichy płaszcz,
w zniszczonych chodzi butach.
Na plecach dźwiga garb
całego swego życia.
Wyciąga stare dłonie
u innych szuka pomocy...

Czy tak powinno wyglądać starzenie i dni dożywanie.
Niech każdy weźmie do serca, to moje rozważanie.
Bo przecież STAROŚĆ też swoją twarz posiada.
A sercem JEJ, mimo wszystko, miłość do ciebie włada.

...kiedyś...gdzieś...jakoś...

autor

OSA

Napisany: 2005-09-22 Dodano: 2007-08-15 09:08:03

Ten wiersz przeczytano 485 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie