Stary człowiek

Widziałam starego człowieka
Z białą jak śnieg twarzą i mętnym wzrokiem
I wszystkich nas to czeka
Ból siwego bycia odczuwany z każdym krokiem.
Życie przeniesie nas
Na białe równiny pustki i słabości
A każdy odchodzi na czas
W bezdenną otchłań wiecznej radości
I Ty będziesz tak siedział
Czekając na Śmierć w czarnej sukni
Choć nigdy nie będziesz wiedział
Kiedy płaszczem przykryje wszystkie Twoje nadzieje i smutki
Więc po co patrzeć w przestrzeń
Dziwnie zamglonymi, wypłowiałymi złem oczami
Otwórz swe serce szerzej
Zastanów się czy wolisz zasnąć, na wieki będąc kochanym...
Widziałam starych ludzi
Bez chęci do życia i działania
I strach się we mnie obudził
Bo nigdy nie zrozumiem istoty przemijania

autor

odbicie w lustrze

Dodano: 2006-09-25 16:39:06

Ten wiersz przeczytano 516 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie