Strona 2007

Zegar dwunastym wybiciem
przerzucił tom życia mego,
karta w swej bieli tak czysta,
ale doprawdy cóż z tego...

Wnet upstrzą ją czarne kleksy
mych smutków i niepowodzeń,
śmierci pluszowych maskotek,
kamiennych upiorów narodzeń,
znów ją zabazgrzę znakami
choroby mej duszy straconej
i wszystko rozmyję łzami
nim zegar odwróci znów stronę...

Jak radość w sobie rozbudzić
ze zmiany dat świętowania,
gdy wprawdzie wciąż kartka nowa,
lecz powieść ciągle ta sama...

autor

vooko

Napisany: 2006-12-31 Dodano: 2007-01-01 00:01:01

Ten wiersz przeczytano 385 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie