Świat maszyn

Poziom frustracji przekracza codzienności,
życiem zmęczony zniszczony stłamszony
odchodzę w przeszłość do krainy szczęścia,
w którym, wiecznie nieosaczony przez tendencje
mogę poruszasz się swoja drogą niewyznaczoną przez automaty.
Budzę się z pięknego snu znów w rzeczywistości
idę torami w towarzystwie maszyn porządku.
Umieram by znów się narodzić.
Rodzę się by znów umrzeć, gdzie sens, gdzie logika.
Jak otrząsnąć się z bezustannej samotności,
zewsząd ramami ograniczony, a każdy, kogo znam
w swoim mikroskopijnym świecie nieprzekraczając granic
umiera i rodzi się w nieustannym motłochu problemów

autor

neall

Napisany: 2005-11-20 Dodano: 2005-12-02 17:56:29

Ten wiersz przeczytano 506 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie