Tak normalnie
Zwykła prostota nic ciekawego,
moim bogactwem jest wyobraźnia,
tuż obok blisko modrawe niebo,
cieszę się wszystkim, co mnie otacza.
Czy trzeba słowa ubierać w róże,
wystarczy dobroć i trochę ciepła,
unoszę ręce do barwnej tęczy,
jestem zwyczajną przecież kobietą.
Kocham zwierzęta, Ojczyznę moją,
ludzi życzliwych, czerwone maki,
dzielę się z każdym jak tylko mogę -
szczerym uśmiechem, wdzięcznym, bogatym.
Lecz gdy mi tego kiedyś zabraknie,
zawita szarość, smutek na duszy
rozjaśni odruch ludzki, życzliwy -
gdyż moje serce dziś o to prosi.
autor
Ola
Dodano: 2016-01-02 09:55:45
Ten wiersz przeczytano 8327 razy
Oddanych głosów: 131
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (210)
tak mało, a jednak tak wiele,,,pozdrawiam
cieplutko,,,:}
Dziękuję Wszystkim
Miłego popołudnia:-)
...troszkę więcej od ciut Olu, przyjmij w
podarku...niech się dalej dzieli..ależ słowami
malujesz autoportrety...
Pozdrawiam serdecznie...
:) również pozdrowionka przesyłam
Basia23 dziękuję i pozdrawiam:-)
Super. Dzięki Austeria, co dwie głowy, to nie jedna,
albo i trzy:-)
Pozdrawiam
ja bym zapisała: czy trzeba słowa ubierać w róże, a
reszta pięknie płynie
prostota w wierszu to jednocześnie dodanie swoistego
uroku Pozdrawiam serdecznie Olu:))
Dałabym " I", ale będę miała za dużo głosek, i tak
jeszcze pomyślę:-)
Pomyślę:-) :-)
Dzięki krzemanka:-)
:) Mz brzmi lepiej. Przyjrzyj się jeszcze piątemu
wersowi, na moje ucho wypadł z rytmu. Pozdrawiam.
Przepraszam - krzemanka:-)
Bronisławo
Rysiu
dziękuję
Pozdrawiam serdecznie:-)
Dziękuję krzeanka:-)
Pozdrawiam serdecznie:-)
Prostota, to cudowna cecha i fajnie Eluś, że taką
jesteś, wtedy dostrzegamy cały piękny Boski świat.
Świetny wiersz☺